براي توست كه مي‌خوانم، تانيا، اي كاش كه مي‌توانستم خوش‌تر از اين بخوانم، آهنگين‌تر از اين، اما در آن صورت شايد هرگز به شنيدن آوازم رضايت نمي‌دادي، تو به آواز ديگران گوش داده‌اي و آوازشان هيچ گرمايي به تو نبخشيده. آن‌ها يا بيش از حد زيبا خوانده‌اند، يا كمتر از آن‌چه انتظار داشتي. نمي‌دانم بيست و چندم اكتبر است. ديگر حساب زمان را نگه نمي دارم. آيا روياي چهاردهم نوامبرم در يادم خواهد ماند؟ وقفه‌هايي هست، اما اين وقفه‌ها در ميان روياها ايچاد مي‌شوند و ديگر هيچ ياد و آگاهي‌اي از آن‌ها در ذهنم باقي نمانده.