موقعي كه مخمصه حيوانات جان ريد را به زبان انگليسي مي‌خواندم و با مزرعه حيوانات جورج اورول مقايسه مي‌كردم، يك نكته مدام از گوشه و كنار ذهنم سرك مي‌كشيد؛ اين كه فارق از علاقه يا گرايش ايدئولوژيك به اين نويسنده يا آن نويسنده، چقدر اين ديالكتيك آثار ادبي جذاب است. چه در آرا و افكار سياسي و چه در مكتب‌ها و سبك‌هاي ادبي، روشي كه اورول يا جان ريد در پيش گرفتند به نظرم ادامه روش ايزوپ يا كليله‌دمنه در دنياي پسامدرن فعلي است؛ هر چقدر هم با آرا و عقايد نويسنده مخالف يا موافق باشيم. نويسنده كل جامعه بشري را صرف‌نظر از آن كه موافقان يا مخالفان افكار خودش هستند، در چهارچوبي تمثيلي در قالب جانوران روي زمين تصوير كرده است تا از اين تمثيل نتايجي بگيرد كه ممكن است از جنبه سياسي در تضاد با اثر جورج اورول باشد اما با روح آن سازگار است.