سارتر نمايشنامه‌ي تک‌‌پرده‌اي محبس (Huis Clos) را در 1943، يعني اوج دوران اشغال فرانسه از جانب نازي‌ها نگاشت، هرچند پس از جنگ به انتشار رسيد و به‌سرعت به يکي از اثرگذارترين نمايشنامه‌هاي دوران تبديل شد. براي ملتي که به‌‌تازگي از رنج و تحقير اشغال نازي‌ها رهايي يافته بود و همچنان از فروکوفتگي غرور ملي، ورشکستگي اخلاقيِ برآمده از سرکردن با سلطه و سرکوب، و وجدانِ گران‌بارش سرخورده بود، مضامين اين اثر زنده و گيرا مي‌نمود، هرچند چنان‌که نشان خواهيم داد، اين درون‌مايه‌هاي کليديْ امروزه نيز، حتي به تعبيري ژرف‌تر از آن دوران، همچنان طنين‌افکنند. از ميان نُه نمايش‌نامه‌ي سارتر، محبس اهميتي کانوني دارد؛ هم ازاين‌رو که انگاره‌هاي فلسفي مسلط بر دوران پس از جنگ جهاني دوم را در قالبي روايي به نمايش مي‌گذارد، و هم از آن جهت که گونه‌اي نوين از درام را صورت‌بندي مي‌کند که تأثيري ژرف بر تئاتر نيمه‌ي دوم قرن بيستم نهاده است.