شيخ اجل سعدي، در باب انگيزه نوشتن كتاب گلستان چنين گفته است: «پس از غصه خوردن بر عمرم كه بيهوده تلف شده بود، مصلحت چنان ديدم كه گوشه‌گيري انتخاب كنم و ديگر سخن نگويم تا آن‌كه يكي از دوستان قديم، از در در آمد، هر چه با من شوخي كرد جوابش ندادم و سر از زانوي تعبد برنگرفتم، رنجيده نگه كرد و گفت: بگو اي برادر به لطف و خوشي كنونت كه امكان گفتار هست به حكم ضرورت زبان در كشي كه فردا چو پيك اجل در رسد...