در سرآغاز روايت «مثل حالاي ما» ضربه‌اي ناگهاني به مخاطب وارد مي‌آيد؛ ضربه‌اي درباره‌ي ناتواني پيري و خشمي که مي‌تواند به‌همراه داشته باشد. اين کتاب قصه‌ي کارولين اسپنسر؛ معلمي بازنشسته را روايت مي‌کند؛ معلمي از نظر ذهني قوي و جسماً ضعيف که تنها خويشاوندش او را به يک خانه‌ي سالمندان منتقل کرده است. او که در معرض تحقيرهايي ظريف و ظلم‌هايي ناپيدا قرار مي‌گيرد، براي مدت کوتاهي عاشق زني مهربان مي‌شود و با تمام وجود عليه به محاق رفتن مي‌جنگد. بسياري از داستان‌هاي ادبي و واقع‌گرايانه مضامين يکساني هستند؛ مشکلات خانوادگي، مصائب نسل‌ها و … اما مي سارتون کار کاملاً متفاوتي انجام مي‌دهد: داستاني ساده از ديدگاه زني مسن در خانه‌ي سالمندان؛ روايتي که به‌خاطر قدرت دروني قهرمان داستان و سرعت اتفاق‌ها در خانه‌ي سالمندان، دچار يکنواختي و ملال نمي‌شود و مخاطب را هم افسرده نمي‌کند.. درواقع «مثل حالاي ما» نوعي مراقبه در مورد پيري و قدرت و تصميم است.