ما همه چيز مي‌خواهيم داستاني‌ست سرشار از انرژي و اصالت كه به طور هم‌زمان در سه سطح با موفقيت عمل مي‌كند؛ به عنوان يك اثر هنري بهت‌آور، مستندي از تاريخ، و تحليل سياسي كه طنين آن تا تضادهاي كنوني استمرار مي‌يابد. هنروري آن در لحن بيان است: كسي كه به زبان اول شخص در اين داستان حرف مي‌زند بي‌نام است، اما براي ما به هيچ وجه ناشناخته نيست. او صميمي، گستاخ، و رك و بي‌پرده است. آكنده از خصوصيات برجسته است، و مملو از مطايبه و خشم. به نوعي از زبان شعرگونه محلي حرف مي‌زند كه تا عمق ذهن رخنه كرده، و همانجا جا خوش مي‌كند. مي‌گويد «روي همه چيزهاي تازه شهر قيمت خورده بود؛ از روزنامه گرفته تا گوشت و كفش؛ همه‌چيز داشت.»