از نظر مارکس ما هنگامي آزاد مي‌شويم که بدون انگيزه‌ي ضرورت جسماني توليد کنيم، و همين سرشت است که در نظر مارکس گوهر همگي ما را تشکيل مي‌دهد. ايگلتون، با ذکر اين نکته که مارکس بيش‌تر دغدغه تفاوت دارد تا برابري، توضيح مي‌دهد که از ديد مارکس آزادي مستلزم خلاصي از کار تجاري است، آزادي همانا «نوعي افزوني آفريننده بر آن چيزي است که به لحاظ مادي ضروري است». ايگلتون شرحي کلي در باب ارتباط‌هاي ميان توليد، کار و مالکيت عرضه مي‌کند، مفهوم‌هايي که در واقع هسته‌ي اصلي انديشه‌ي مارکس را تشکيل مي‌دهند. سپس شرحي از اوتوپياي مارکس به دست مي‌دهد: «اين اوتوپيا جايي است که در آن کار خودکار مي‌شود، به نحوي که لذت از يک هلو يا خشنودي از يک کوارتت زهي همان اندازه جنبه‌هايي از خود تحقق بخشي ما به شمار مي‌آيند که ساختن سدها يا توليد سريع چوب رختي».