شايد بتوان گفت بعد از فرويد، لکان مهم‌ترين تئوريسين روان‌کاوي است. همانند فرويد، او هم موضوع بحث و بررسي‌هاي بي‌پايان بوده و شخصيت مناقشه‌آميز و جنجالي‌اش، سبک اسرارآميزش و ادعا‌هاي عظيمش درباره فرهنگ، اخلاق، فلسفه و سکسواليته [عشق]، در کنار روش‌هاي نامتعارف آموزش و درمانش، هم مخالفت‌هاي شديد و هم تعريف و تمجيدهاي چاپلوسانه‌اي برانگيخته است. او روان‌کاوي را به مکتبي براي گوش سپردن به شوروشيدايي‌هاي روح و ملال تمدن تبديل مي‌کند، تنها مکتبي که قادر به خنثي کردن آرمان‌هاي بشردوستانه، اما فريبنده شادي درماني‌هاست که ادعاي درمان ايگو و پروردن نارسيسيسم را دارند، درحالي که درواقع از‌هم‌پاشيدگي هويت دروني را پنهان مي‌کنند.