غريب‌تر از سكولار و سكولاريسم در كشور ما، واژه‌هاي باز هم كم‌تر شناخته شده‌اي چون لائيك و لائيسيته است. در اين مورد به جرئت مي‌توان گفت كه تاكنون چه در زمينه پرداخت مستقل نظري و چه در حوزه ترجمه آثار تاريخي كار ضروري پاسخگوي نيازهاي عاجل جنبش انجام نگرفته است. دلايل آن نيز تا اندازه‌اي روشن است. اغلب ايرانياني كه درباره سكولاريسم و لائيسيته بحثي ارئه داده‌اند بيش‌تر با ادبيات آنگولاساكسوني آشنايي حاصل كرده‌اند؛ و مي‌دانيم كه نويسندگان انگليسي يا آمريكايي اينگونه ادبيات از يكسو سكولاريسم را به طور عمده از موضع جامعه‌شناسانه مورد بررسي قرار داده‌اند و از سوي ديگر، كم‌تر از لائيسيته سخن رانده‌اند، زيرا اين پديده را در سامان خود تجربه نكرده‌اند و در نتيجه آن را به خوبي نميِ‌شناند.