«قطره‌اشکي در اقيانوس»، شاهکار برآمده از تجربه زيسته مانس اشپربر، عمدتا داستان از اينجا راندگان و از آنجا ماندگان است، با اين تفاوت که اينان نه از اينکه رانده شده‌اند پشيمان‌اند نه از اينکه مانده شده‌اند سوگوار. اين است وضعيت وجودي آن دسته از روشنفکران چپ اروپايي عمدتا درگير مبارزه عملي که سوداي حقيقت‌جويي را فداي استالينيسم مسلط نکرده‌اند؛ روشنفکراني که درست به همين علت از مرامي که اقلا به‌لحاظ نظري بدان تعلق خاطر داشته‌اند رانده يا اخراج شده‌اند و در عين حال دست از مبارزه با فاشيسم هم برنداشته‌اند و اکنون با دو ديو تماميت‌خواه، فاشيسم و استالينيسم، پنجه در پنجه افکنده‌اند و حقيقت خود را مي‌جويند؛ روشنفکراني که اکنون هم آماج حملات هم‌کيشان سابق خودند و هم آماج حملات خصم ديرين. ‌