مثل قارچ زاده نشدم بی‌پدر و مادر،اما مثل قارچ نمو کردم، هرجا نمی بود به خود کشیدم و شدم معلم روستا‌های آذربایجان ، پدرم می‌گوید اگر ایران را بین ایرانیان قسمت کنند، از این بیشتر سهم تو نمی‌شود. این سخن صمد است، معلم کودکان، قصه نویس بچه‌ها، انسانی که غمخوار کودکان بببرهنه پا بود و دغدغه‌اش آموختن به آنها و بالنده‌تر کردنشان، صمد دیر نپایید. جوان بود که ارس همان رودخانه‌ای که به آن عشق می‌ورزید، جانش را ستاند و دغدغه‌هایش ماند برای بازماندگان. اما دریغا که کسی همانند صمد بهرنگی نه آمد و نه شد.