قانون و خشونت دو قطب يا جوهر طبيعي نيستند که سياست را بتوان به‌مثابه فاصله يا خط رابط ميان آن دو تعريف کرد، حتا اگر اين تعريف به شيوه‌هاي ديالکتيکي بر حسب زوج مفهومي شباهت تفاوت، يا همگرايي واگرايي توصيف شود. سياست، درواقع، نه‌ فقط شکافي ميان اين دو قطب، بلکه اساسا شکاف يا تنشِ برسازنده‌ نهفته در درونِ آن دو است. بدون اعمال خشونت سازمان‌يافته که نهايتا مبتني بر توانايي کشتن و اعمال خشونت جسماني است هيچ قانون و حکومتي بر جاي نمي‌ماند؛ به همين ترتيب، هر نوع اعمال خشونت فردي و گروهي نيز جوياي آن است که به قانون بدل شود و الگو و مبناي آن همان خشونت اجتماعي مشروع و رسميت‌يافته است.