آنك شكوه عقل را مي‌چشيم، و شگفتي ما را از خود بي‌خود مي‌كند، و از سر حيرت مي‌پرسم: اي عقل! از كدامين تباري كه هيچ نشاني از هيچ تباري نداري؟ و چيستي؟ و كيستي؟ كه در يك موقعيت، بي‌هيچ ميانجي، بي‌هيچ ايرنگ و بي‌هيچ نيرنگ، همه مرزها و حصارها را برمي‌داري و در هم مي‌شكني،‌ و همه شرط‌ها و بندها را مي‌گسلي، و قانوني مطلق و جاويد را در مي‌يابي و تقرير و تصدق مي‌كني؛ و بر پايه آن، فرماني بي‌شرط و بي‌حد براي كائنات داراي خرد و اراده صادر مي‌كني. و بدين شيوه شگفتي‌انگيز، قانون اخلاق را كه قانون خدا است، در جهان آشكار مي‌سازي؛ گو اينكه از آن سرپيچي شود و حتي شماري از افراد بشر براي حذف آن و يا تحقيرش نظريه بپردازد. اما تو اي نيك و اي نيكو كردار! هيچ‌گاه از فرمان به نيكي پس نمي‌روي. و هر چند همه قوه‌هاي ادراكي و غريزي بر ضد تو بشورند، هرگز نمي‌پذيري كه قانون اخلاقي براي هيچ سود يا صلاحديد، مشروط و محدود گردد.