وقتي تنها رابطه عاشقانه سورن كيركگور با نامزدش به‌هم خورد، او نوشت: «رابطه عاشقانه هميشه سازنده است، چرا كه معناي هستي ما است.» روش فلسفي كيركگور اين بود كه از درون خود به زندگي نگاه كند و بيش از هر فيلسوف ديگري زندگي‌اش را با فلسفه درآميخت. او بت‌شكني رمانتيك بود، كه شتابناك زيست و در جواني مرد؛ اما زندگي كوتاهش سوار بر قطار پرپيچ و خم واژه‌ها و ايده‌ها گذشت. اين كتاب داستان زندگي كيركگور را در جست‌و‌جوي پاسخي براي «مسئله‌ي هستي» دنبال مي‌كند. مسئله‌اي كه هم او را به حركت وامي‌دارد و هم او را آزار مي‌‌دهد، او را پس مي‌كشد و به جلو سوق مي‌دهد: همان‌طور كه در حين حركت قطار نمي‌توانيم از آن پياده شويم، براي تأمل در معنا‌ي زندگي نيز نمي‌توانيم از آن فاصله بگيريم. اين زندگي‌نامه، زندگي‌ كيركگور را از فاصله دور و از منظر كسي كه از زندگي او آگاه است شرح نمي‌دهد، بلكه در سفرش با او همراه مي‌شود و در ترديدهايش به او مي‌پيوندد.