قطعا همه ما در چنين موقعيتي قرار گرفته‌ايم: در چرخه‌اي از چه مي‌شد اگرها گير افتاده‌ايم. بارها پيش آمده كه بر اثر ترديد و ناتواني در تصميم‌گيري به ستوه آمده‌ايم يا از ترس اينكه تصميمي اشتباه اتخاذ كنيم دچار فلج تحليلي شده‌ايم. هيچ‌كس دلش نمي‌خواهد ذهنش درگير بيش‌انديشي باشد. اما انگار پايان دادن به اين جريانات فكري آزاردهنده دست ما نيست و گرايش به بيش‌انديشي در وجود همه ما نهادينه شده است. گويي راه گريزي براي رهايي از نشخوار‌هاي فكري وجود ندارد. اما آيا واقعا اين‌گونه است؟