ماموريت بنيادي دولت نوليبرال توليد «حال و هواي مناسب براي کسب و کار» و بنابر ايــن بهينه سازي شرايط براي انباشت سرمايه است؛ بدون توجه به پيامدهاي آن براي اشتغال يا رفاه اجتماعي. اين دولت ها با دولت‌هاي سوسيال دموکرات که به اشتغال کامل و بهينه سازي رفاه حال همه شهروندان خود متعهدند، در تضاد قرار مي‌گيرند. دولت نوليبرال به پيش بردن انگيزه و امکان پذيرسازي کار و برانگيختن همه صاحبان کسب و کار توجه دارد(از طريق کاهش ماليات ها و ديگر امتيازها و همچنين تأمين زيرساختي به زيان دولت، در صورت لزوم) و چنين استدلال مي‌کند که اين امر به رشد و نوآوري ميدان مي دهد و تنها راه از بين بردن فقر است و در درازمدت، موجب بالاتر رفتن استانداردهاي زندگي توده مردم مي‌شود. دولت نوليبرال به ويژه در پيگيري خصوصي سازي دارايي‌ها به منزله ابزاري براي گشودن حوزه‌هاي تازه براي انباشت سرمايه پشتکار دارد. بخش‌هايي که پيش از اين دولت آن‌ها را اداره مي‌کرد يا بر آنها نظارت داشت (حمل و نقل، مخابرات، نفت و ديگر منابع طبيعي، خدمات رفاهي، مسکن عمومي و آموزش و پرورش) به حوزه خصوصي سپرده شدند. اين دولت خوبي‌هاي رقابت را فرياد مي‌زند، در حالي که در واقع بازار را بر روي سرمايه تمرکز يافته و قدرت انحصاري مي‌گشايد.