در نيمه‌ي دوم قرن هجدهم ميلادي امانوئل کانت، فيلسوف بزرگ دوران روشنگري آلمان، با نقد عقل نظري، سلطه‌ي بي‌رقيب عقل دکارتي را به چالش کيد. در ابتداي قرن نوزده ميلادي، ديگر فيلسوف آلماني، فردريش ويهلم شلينگ با تاثيرپذيري از فلسفه‌ي کانت و غايت‌مند انگاشتن طبيعت فلسفه‌ي رمانتيک را پايه گذاري کرد و در همين دوران آرمان‌هاي فلاسفه‌ي روشنگري در زوايا و اضلاع گوناگون به ويژه در بهره برداري از طبيعت، پيشرفت‌هاي تکنولوژيک و فراموشي هستي انسان، مورد نقد و بازانديشي قرار گرفتند.