فرهنگ افسانه‌هاي مردم ايران نزديك به دوهزار روايت افسانه‌اي را دربرمي‌گيرد و در نوزده جلد به صورت الفبايي تنظيم شده است. گذشته از جنبه‌ي زيبايي‌شناسي افسانه‌ها كه مرز و محدوده‌ي سني نمي‌شناسد و براي خواننده و شنونده‌اش لذت معنوي به جاي مي‌گذارد، اين فرهنگ خود يك تاريخ است. بيان تخيلي تاريخ اجتماعي و فرهنگي مردماني است كه قرن‌ها با دم دست‌ترين و در عين حال پيچيده‌ترين هنر خود (قصه‌پردازي و قصه‌گويي) رنج‌ها، خوشي‌ها، آرزوها، روياها، اميدها، نااميدي‌ها و درك و دريافت خود از پيرامونشان را در قالبي خيالي بيان و از نسلي به نسل ديگر منتقل كرده‌اند. افسانه‌ها پنجره‌اي به سوي جهان آن مردم مي‌گشايد: مردم و جهاني كه ديگر نيستند اما لذت و شگفتي‌اي كه با هنرشان آفريده‌اند همچنان باقي است.