بيزر در فرزندان ديوتيما سنت عقل باورانه زيباشناسي حاکم بر آلمان اواخر قرن هفدهم و سراسر قرن هجدهم را به طرزي مهيج از نو ارزيابي مي‌کند. با اين که او کارش را با بررسي تاريخي شخصيت‌ها و مضامين کليدي اين سنت پيش مي‌برد، ولي حتي لحظه‌اي هم از دفاع فلسفي شورمندانه خود از برخي ايده‌هاي اساسي آن باز نمي‌ماند اين که زيبايي نقشي کانوني در زندگي ايفا مي‌کند؛ اين که لذت زيباشناختي همانا ادراک کمال است؛ اين که قواعد زيباشناختي اجتناب ناپذير و ارزشمندند. او از همين معبر مي‌کوشد تا بي اساس بودن نقدهاي کانت و نيچه بر اين سنت را اثبات کند و طرفداران اين دو فيلسوف قدر را به دفاع از آن‌ها برانگيزد. مخلص کلام اين که بيزر به زيبايي و شيوايي تمام مي کوشد قرن بيست و يکمي‌ها را به لزوم و اهميت ارزيابي مجدد سنت عقل باورانه متقاعد سازد و اهميت تاريخي آن را براي آغازه‌هاي زيباشناسي جديد، نقد هنر و تاريخ هنر گوشزد کند.