زماني انريکو فرمي، فيزيک‌دان بزرگ ايتاليايي، سوال ساده‌اي پرسيد: «موجودات فرازميني کجا هستند؟» فرمي معتقد بود چون سن جهان هستي بسيار زياد و اندازه‌ي آن بسيار بزرگ است و فقط در کهشکشان راه شيري تقريباً نيم تريليون ستاره وجود دارد که ممکن است بسياري از آن‌ها سامانه‌ي ستاره خاص خود را داشته باشند، پس جهان هستي نيز همانند زمين که به طرزي حيرت‌انگيز و توجيه‌ناپذير منحصر به فرد است بايد مملو از حيات باشد. اما آيا حيات فرازميني تمدني فوق هوشمند با فناوري‌هاي ارتباطي پيشرفته‌تر از فناوري‌هاي ما است؟ يا گونه‌اي غير پيشرفته است که هنوز قادر به ايجاد ارتباط با دنياي اطرافش نيست؟ شايد حيات فرازميني صرفاً سلول کوچکي باشد که بايد ميليون‌ها سال بگذرد تا مسير تکامل را طي کند و به موجود فرازميني که در ذهن خود ساخته ايم تبديل شود. اين سوال که آيا در جهان پهناور هستي تنها هستيم يا نه و اگر تنها نيستيم، چطور بايد به دنبال ساکنان احتمالي فضا بگرديم، چنان جذاب است که بودجه‌هاي پژوهشي سرسام‌ آوري براي کاوش در فضا و کشف سياره‌هاي قابل سکونت هزينه مي‌شود و اين موضوع دست مايه‌ي ساخت سريال‌ها و فيلم‌هاي سينمايي مختلف است. تمام مقالات و آثار دانشمندان و نويسندگان پيشگامي که مبناي نگارش مقالات کتاب به شمار مي آيند، حاکي از اين واقعيت است که امروزه در دهه‌ي دوم قرن بيست‌و‌يکم، ما به تازگي در مرحله‌ي آغاز ماجراجويي و يافتن پاسخ مهم‌ترين پرسش‌ها درباره‌ي حيات هستيم: زندگي چيست؟ آيا ما منحصر به فرديم؟ جايگاه ما در جهان هستي کجاست؟