در سال‌هاي 1957 و 1958 فاكنر به مدت دو ترم نويسنده‌ مقيم در دانشگاه ويرجينيا بود. در اين مدت چندين جلسه‌ پرسش و پاسخ با دانشجويان برگزار كرد. گفتگوها بسيار جالب است و پاسخ‌هاي فاكنر ديدگاه‌هاي شخصي او را نمايان مي‌كند كه در هيچ كتابي يك ‌جا نيامده است. از معني كلمات و عبارات مبهم و قابل تفسير در رمان‌ها و داستان‌هاي كوتاه فاكنر تا شخصيت‌ها و عنوان كتاب‌ها و اشارات و تلميحات و نمادها، نقش نويسنده در جامعه‌ مدرن، و شعر و شاعري، نظريه‌ ادبي، نژادپرستي و سياست و فرهنگ و نقد ادبي و اديبان و منتقدان، و منابع الهام نويسنده كتاب‌هايي كه خوانده و نويسندگاني كه بر او تاثير گذاشته‌اند و بسياري مطالب ديگر كه بسيار خواندني است. در اين كتاب با آراي فاكنر درباره‌ نويسندگان معاصرش مانند همينگوي، شروود اندرسن، جان دوس پاسوس و ارسكين كالدول و نيز شاعران معاصر آشنا مي‌شويم. از جمله نكات جالب نوع كتاب‌هايي كه فاكنر خوانده و عادات او در كتاب‌خواني است. فاكنر مي‌گويد كه عهد عتيق، برادران كارامازوف، مادام بوواري و موبي ديك و بيشتر آثار ديكنز و بالزاك را هر سال مي‌خواند و هر بار چيزهاي تازه‌اي در آن‌ها مي‌يابد و از آن‌ها الهام مي‌گيرد.