رهبر جامعه شيعه اسماعيلي «عبدالله المهدي» پس از يک دوره درازمدت استتار در سال 297 هجري قمري نخستين امامت-خلافت فاطميان و حکومت يک دودمان شيعي را پايه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گذاري کرد. اين امپراتوري شيعي در اوج خود از کرانه‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي اقيانوس اطلس، در امتداد سواحل جنوبي درياي مديترانه تا دو سوي درياي سرخ شامل مکه و مدينه گسترش داشت. جلد اول از دو جلد «فاطميان» تاريخ مختصر دوران گسترش اين امپراتوري تا فتح مصر و انتقال پايتخت به قاهره امروزي در سال 362 هجري قمري را در برمي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌گيرد. خواننده در سفري تاريخي از پايتخت‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌هاي آغازين فاطميان در غرب «قيروان-مهديه-‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌منصوريه» به پايتخت بعدي قاهره مي‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌‌رود. جلد دوم دوران دويست ساله امامت-خلافت فاطميان در قاهره و افول نفوذشان در مغرب است.