تاريخ بشر از نقطه نظر توسعه تنها و تنها يک نقطه عطف دارد. رنسانس ساده ترين معناي توسعه رشد کمي و کيفي توليد و مصرف است. از اين ديدگاه نرخ رشد ساليانه قبل از رنسانس گمان زده ميشود که حداکثر متوسط برابر نرخ رشد جمعيت و کمتر از يک درصد ساليانه بوده است. فقط بعد از رنسانس بشر توانسته به نرخ هاي رشد ساليانه بيش از نرخ رشد جمعيت نائل آيد و بعلاوه با ارتقاي نرخ رشد جمعيت نرخ رشد کل را افزون کند. گرچه بشر قبل از رنسانس تحولات سترگي چون انقلاب کشاورزي را به ثمر رسانده اما بررسي ها نشان ميدهد که طول عمر و تندرستي کشاورزان يک جانشين در مناطق اوليه تمدن کشاورزي ميانرودان و اريحا که خاستگاه کشاورزي و يک جانشيني اند و آثار باستان شناسانه فراواني دارند نسبت به همنوعان کوچ نشين و گله دار هم زمان خود بيشتر و بهتر نبوده و کشاورزان اندامهاي نحيف تر و ضعيف تري داشته اند.