با خطي خرچنگ قورباغه و با زغال روي پيشاني در نوشته بودند بده تا بدهم. بدون شك اين شعار با آدمي مثل حليمه، حسابي هم‌خواني داشت. ممكن بود تو را به كوبيدن در دعوت كند، شايد هم تو را پس مي‌زد. شعار جذبم كرد. در را كوبيدم. اولين بار بود كه در آن خانه را مي‌زدم. دري كه اهالي محله و غريبه‌ها سالي نبود چند بار نكوبيده باشند. اما من نه... هميشه ترس از سرنوشت مرا از آن خانه فراري داده بود...