با مرگ ناهنگام فروغ فرخزاد، شعر معاصر فارسي يک مسير شوق‌انگيز نوسعه را از دست داد. لحن و صدايي کاونده و بي‌پروا که با پرهيز از پيرايه‌ها و کليشه‌هاي شاعري زبان طبيعي گفتار را در مکاشفه آنات زندگي به کار مي‌گرفت. بي‌سبب نيست آن همه مرثيه که برايش سرودند شاعراني چون شاملو، اخوان ثالث، م. آزاد، سپهري. به بيان اخوان، فروغ «پريشادخت شعر آدميزادان» بود . از اين حيث فروغ با برخي شاعران سبک اعترافي آمريکا مثل آن سکستون و سيلويا پلات که هم‌نسل خودش هم بودند قابل مقايسه است. در کتاب پريشادخت شعر زنده‌ياد م. آزاد مقايسه‌اي اجمالي ميان فروغ و آن سکستون انجام داد.