کتاب «ظهور و سقوط استعاره» نوشته‌ي فيلسوف هلندي، فرانک انکرسميت، اثري ژرف و انديشمندانه در حوزه‌ي فلسفه‌ي تاريخ و نظريه‌ي زبان است. نويسنده در اين کتاب مي‌کوشد نشان دهد که «استعاره» تنها ابزار زيبايي‌شناسانه‌ي زبان نيست، بلکه نقشي اساسي در شکل‌گيري معنا در تاريخ‌نگاري دارد. به باور او، هر توصيف تاريخي، نوعي ساختار زباني و استعاري است که جهان را نه آن‌گونه که هست، بلکه آن‌گونه که از خلال زبان فهميده مي‌شود، بازنمايي مي‌کند. انکرسميت با الهام از انديشه‌هاي هايدن وايت، گادامر و ريچارد رورتي، تاريخ را نه به‌مثابه مجموعه‌اي از داده‌هاي عيني، بلکه به‌عنوان روايتي تفسيرگرانه و خلاق در نظر مي‌گيرد. او استدلال مي‌کند که زبان استعاري در دوره‌هايي از تفکر تاريخي جايگاهي مرکزي دارد، اما در دوران‌هايي ديگر با سلطه‌ي رويکردهاي علمي و پوزيتيويستي به حاشيه رانده مي‌شود و اين همان «ظهور و سقوط استعاره» است که عنوان کتاب به آن اشاره دارد. در سراسر اثر، نويسنده با دقتي فلسفي، تفاوت ميان بازنمايي ادبي و تاريخي را بررسي مي‌کند و مي‌پرسد آيا مي‌توان تاريخ را بدون استعاره نوشت؟ پاسخ او اين است که فهم تاريخي، همواره در گرو زبان است و زبان، ناگزير استعاري است. کتاب انکرسميت اثري سنگين اما پرارزش است که خواننده را به تأملي تازه درباره‌ي ماهيت فهم تاريخي، نقش تخيل در انديشه، و نسبت ميان واقعيت و روايت دعوت مي‌کند. اين اثر، يکي از مهم‌ترين منابع در حوزه‌ي «فلسفه‌ي پسامدرن تاريخ‌نگاري» به شمار مي‌رود و ترجمه‌ي روان نشر آگاه نيز خواندنش را براي علاقه‌مندان فلسفه و نقد ادبي دل‌پذيرتر کرده است.