در دهه 1970 نوکيا مجتمعي صنعتي بود که بيشتر با چکمه‌هاي پلاستيکي و دستمال توالت شناخته مي‌شد، اما طي دو دهه بعد، اين شرکت در ساخت انواع تجهيزات خط‌شکن، از جمله نخستين تلفن آنالوگِ تمام‌شبکه و نخستين تلفن جي‌اس‌ام پيشتاز شد. در سال 2004 مهندسان نوکيا، که حالا ارزشمندترين شرکت اروپايي محسوب مي‌شد، ايده‌هايي ديوانه‌وار پيش کشيدند: آن‌ها تلفني جديد طراحي کردند که، مثل گوشي‌هاي امروزي، صفحه نمايش لمسي بزرگ و دوربيني با وضوح بالا داشت و به اينترنت متصل مي‌شد؛ همچنين مي‌خواستند فروشگاهي براي عرضه اپليکيشن‌ها نيز راه‌اندازي کنند. اما همان مديراني که عامل رشد اوليه نوکيا بودند هر دو پروژه را متوقف کردند. سه سال بعد، آن ايده‌ها در سانفرانسيسکو عملي شدند و استيو جابز از آيفون رونمايي کرد. ارزش نوکيا سال‌به‌سال کاهش يافت و سرانجام اين شرکت کسب‌وکار موبايل را کنار گذاشت. چرا تيم‌هاي خوب و حرفه‌اي، که افرادي متخصص و اهدافي بلند دارند، ايده‌هاي بزرگ را نابود مي‌کنند؟ سافي باکال معتقد است براي پاسخ‌دادن به اين سؤال بايد رفتارهاي گروهيِ انسان‌ها را به‌نحوي علمي توضيح داد و ساختارهايي براي پرورش ايده‌ها طراحي کرد. او در اين کتاب، با بهره‌بردن از دانشِ تغييرِ فاز در علم فيزيک، مي‌کوشد موانع تحقق طرح‌هاي جنون‌آميز را شرح دهد و راهکارهايي عملي براي به‌نتيجه‌رساندن آن‌ها ارائه کند.