هنوز هم ممکن است در ذهن برخي افراد، فلسفه‌ي تحليلي با نفي متافيزيک پيوند خورده باشد و ترکيب «متافيزيک تحليلي» اندکي عجيب بنمايد. اما اين تصويري محدود و قديمي از فلسفه‌ي تحليلي است، و به قول آرمسترانگ: «خوشبختانه از آن سال‌ها که فلسفه‌ي تحليلي تحت سلطه‌ي ايده‌هاي پوزيتيويسم منطقي و سپس رويکرد زبان عرفي بود مدت‌ها گذشته است.» ديويد آرمسترانگ شاخص‌ترين متافيزيک‌دان استراليايي است. او در آغاز مسير فلسفي خود بيشتر در مقام فيلسوف ذهن شناخته مي‌شد، اما تأمل در مفاهيمي نظير ويژگي، وضعيت و استعداد که در فلسفه‌ي ذهن به‌طور گسترده استفاده مي‌شوند، او را به حوزه‌ي متافيزيک کشاند. يکي از ويژگي‌هاي آرمسترانگ توجه او به «نظام‌مندي» در متافيزيک است: «گمان مي‌کنم چيزي دارم که مي‌توان آن را نظام متافيزيکي ناميد.» کتاب حاضر آخرين جمع‌بندي او از آرائَش در حوزه‌ي متافيزيک است. او در اين کتاب تعديل‌هايي جزئي و گاه تغييراتي کلي در ديدگاه‌هاي پيشين خود داده است. کتاب حاضر به طيف نسبتا گسترده‌اي از موضوعات متافيزيکي، آن هم در چهارچوب نظامي يکپارچه، مي‌پردازد؛ موضوعاتي از قبيل کلي‌ها، جزئي‌ها، ويژگي‌ها، صادق‌سازها، رابطه‌ها، اوضاع امور، عليت، قوانين طبيعت، استعدادها، اعداد، رده‌ها، مجموعه‌ها، فقدان‌ها، زمان، ذهن، امکان، ضرورت و فعليت.