وقتي آلبوم ني‌نواي حسين عليزاده منتشر شد، عده‌ي بي‌شماري فارغ از انگيزه‌هاي سازنده‌اش‌ آن را به ماجراي کربلا گره زدند. ني‌نوا در واقع صرفا خاطرات شخصي عليزاده به زبان موسيقي بود، ولي ازآنجاکه خيال حدومرز نمي‌شناسد او اين آزادي را براي شنونده‌ي آلبومش قائل شد تا برداشت خودش را کند. اغلب هنرمندان و نويسندگاني هم که گوشه‌ي چشمي به ماجراي کربلا داشته‌اند در همين مسير بوده‌اند؛ تاريخ را از چشم خود ديده‌اند و در نهايت قصه‌ي خود را ساخته‌اند. اما نقد ادبي که حالا کم‌وبيش براي خودش در قفسه‌هاي کتاب‌فروشي‌ها بخش مستقلي دست‌وپا کرده به عاشورا چطور نگاه مي‌کند؟ اين همان کاري است که امير خداوردي در صيد مرغ سنگ‌خوار کرده است: بازخواني واقعه‌اي مذهبي و حتي قدسي. او سعي مي‌کند با استفاده از ابزارهاي نقد ادبي به اين دو پرسش پاسخ دهد که چرا و چطور انسان مؤمن در جهاني که در دست خداست به عاقبتي دردناک گرفتار مي‌شود؟