«هميشه چيزي در صدا هست كه از كنار ما مي‌گذرد و شگفت‌زده‌مان مي‌كند، چه بخواهيم چه نخواهيم.» با نگاهي به گذشته مي‌توان گفت تعجب‌آور نيست كه عده قليلي جرئت آن را داشته‌اند تا با سايه رقصان و روح آوازه‌خوان صدا روبه‌رو شوند: اين همان نقصي است كه صدا تصوير ميشل شيون شجاعانه بر آن شده تا برطرفش سازد. گام اساسي‌اي كه شيون برمي‌دارد فرض گرفتن اين امر است كه «هيچ هماهنگي طبيعي و از پيش موجودي بين تصوير و صدا» وجود ندارد ـ سايه در حقيقت آزادانه در حال رقص است. روبر برسون بنا به شيوه موجز هميشگي‌اش ايده مشابهي در ذهن داشت: «تصاوير و صداها همچون غريبه‌هايي‌اند كه در يك سفر باهم آشنا مي‌شوند و پس از آن نمي‌توانند از هم جدا شوند.»