اين كتاب غير داستاني درباره‌ي زني است كه مي كوشد از بيماري ناشناخته‌اي كه دارد روح و جسمش را مي‌خورد جان به‌درببرد. اين كتاب شعر نيست، اما اليزابت تووا بايلي تاريخ طبيعي حلزون را به‌شيوه‌اي شاعرانه بررسي كرده است. يك روز دوستي هديه‌اي سرنوشت‌ساز به او مي‌دهد:‌ گلداني بنفشه با يك حلزون جنگلي قهوه‌اي كوچك، تنها يك حيوان خانگي كه او در اين شرايط توان نگهداري‌اش را دارد. كم كم معلوم مي‌شود كه ميان شيوه‌ي زندگي حلزون و سبك جديد زندگي نويسنده در بيماري شباهت‌هاي غير منتظره‌اي وجود دارد: حلزون برخلاف ظاهر آسيب‌پذيرش موجودي مقاوم است كه از پس چالش‌هاي چند صد ميليون ساله‌ي حيات در زمين برآمده استو درس‌هاي گران‌بهايي مي‌توان از آن آموخت، درس‌هايي كه براي آموختن‌شان بايد وقت نامحدود و تمركزي ابر انساني داشته باشيد تا آهسته‌ترين حركت‌ها را ببينيد و آهسته‌ترين صداها را بشنويد، حتي صداي غذا خوردن يك حلزون وحشي را. اصلا بهتر است يك بيماري مزمن ناشناخته داشته و بستري و زمين‌گير باشيد!