ملاقات با صادق هدايت در 1318، كه در سال‌هاي بعد به دوستي عميق بين آن دو بدل شد و تا هنگام خودكشي هدايت در 1330 در پاريس ادامه يافت، در برگزيدن راه آينده‌ي زندگي و تحقيقات انجوي اثري تعيين كننده بر جاي گذاشت و بي‌شك هدايت در جهت دادن زندگي فرهنگي سيد نقشي ارزنده داشت. دريچه دنياي فولكور و تحقيقات ادبي را او بر سيد گشود. «عده‌اي از دوستان نزديك بر من خرده مي‌گيرند كه، بعد از اين همه وقت و عمر، چرا براي اتل متل توتوله برنامه گذاشتي و از اين قبيل. ناراحت بود كه چرا دوستان اهل قلم و فاضل اهميت فرهنگ مردم را درك نمي‌كنند. در اين ملك تنها چيزي كه خريدار ندارد خدمت بي‌سر و صدا و صادقانه است. چون كه ذره‌اي كمك نمي‌كنند، من هم با دو تا و نصفي رفيق فرهنگي مثل خودم دارم اين بار سنگين را مي‌كشم... بيست و چند سال است شبانه‌‌روز كار مي‌كنم و دوازده سيزده سال مداوم است كه در راديو برنامه راه انداخته‌ام. معتقدم هر فرد ايراني با شعور، كه احساس مسئوليت مي‌كند، در مقابل اين آب و خاك وظايفي دارد؛ هم‌چنان كه ابومسلم خراساني و بابك خرم‌دين و ابوريحان بيروني و زكرياي رازي و آن قبيل افراد در زمان خود و درهمين نزديكي‌ها صادق هدايت و چند تن ديگر چنين بودند و،‌اگر ايران باقي مانده، مسلما بر اثر جان‌فشاني اين گونه كسان بوده و هست.»