شوپنهاور، ژرف‌ترين و بي‌رحم‌ترين بدبين فلسفه‌ي غرب، سرود شوربختي‌هاي هستي آدمي را با اندوهي سر داد که اندک چيزي از تغزل کم داشت، و با اين همه، خود از زيبايي‌هاي موسيقي و هنر به وجد مي‌آمد. ولي چگونه چنين حزن‌انگيزي و چنان شور و خلجان والايي در يک انسان و يک ذهن يک جا گرد آمد؟ تنها با تطبيق اين دو سويه‌ي انديشه‌ي شوپنهاور است که به راستي مي‌توانيم اميدوار باشيم که ناسازه‌وارترين- و چه بسا کژروترين- همه‌ي انديشه‌وران تاريخ تفکر را دريابيم. تنها از رهگذر تامل در انديشه‌هاي شوپنهاور در باب زيبايي است که مي‌توانيم نگرش او را به حقيقت درک کنيم.