هاروکي موراکامي، نويسنده نام‌آشناي ژاپني در اغلب آثارش پرسش‌هاي وجودي انسان را مي‌کاود و با محو مرزهاي واقعيت و خيال و نيز با ترسيم فضايي روياگونه، به شرح عميق‌ترين تجارب انساني مي‌نشيند؛ از تنهايي و ترديد گرفته، تا جستجوي معناي زندگي. رمان شهر و ديوارهاي نامطمئنش نيز از اين قاعده مستثناء نيست؛ داستان از زبان راوي بي‌نامي روايت مي‌شود که در چشم‌انداز شهري غريب و رازآلود سرگردان است. خ.اننده همراه راوي و در پي معشوقي بي‌نام، در فضايي از ابهام غوطه مي‌خورد و ميان گذشته و حال و آينده به کاوش معناي عدم قطعيت مي‌پردازد. گاه به کتاب‌خانه‌اي رازآلود پا مي‌گذارد و گاه به ديواري مي‌رسد که مشخص نيست در کدام سويش واقعيت جريان دارد و در کدام سويش، خيال. و شايد اين شهر غريب، بازتابي باشد از ترديدهاي دروني راوي. شايد تنها راه درک شهر، پذيرش عدم قطعيتش باشد؛ چرا که به قول رواي، «خود اين شهر هم همچون واقعيتي که هيچ ربطي به انتظاراتم نداشت، به حيات خود ادامه مي‌داد و پيش مي‌رفت».