شبيه اصالت عقل و اصالت تجربه، اگزيستانسياليسم (اصالت وجود) اصطلاحي متعلق به دوره عقلانيت است. از اين رو تعريف اين اصطلاح نيز تا حدودي از مسير تاريخي امکان پذير است. اين اصطلاح از طريق رواج گسترده ادبيات بعد از جنگ و نوشته‌هاي فلسفي سارتر و همکارانش در اروپا شکوفا شد. از منظر اگزيستانسيل، فهم انسان تماماً وابسته به حقايق علوم طبيعي و روانشناسي نيست. دوگانه انگاري که معتقد است انسان ترکيبي از دو جوهر مستقل ذهن و جسم است برابر با فيزيک‌داني است که معتقد است اگزيستانس انسان را مي‌تواند به قدر کافي در چارچوب مؤلفه‌هاي فيزيکي عالم توضيح داد. اگزيستانسياليسم، اعتبار مقولات بنيادين فيزيک بيولوژي، روانشناسي و ديگر علوم (مقولاتي مانند ماده، عليت، هيولي، نيرو کارکرد ارگانيسم رشد انگيزه و از اين قبيل) را رد نمي‌کند، بلکه مدعي است وجود انسان تماماً در قالب اين مقولات فهميده نمي‌شود.