شعر بيدل، به عنوان يکي از ميراث‌هاي فرهنگي و ادبي بسيار گنجينه‌اي از ادب و فرهنگ فارسي است که چنانکه تاريخ طولاني و بيش از هزار ساله‌اي دارد، در طول زمان توسط شاعران و نويسندگان هر دوره با تلاش‌هاي خود، به شکل‌ها و سبک‌هاي مختلفي شکل گرفته است و به پيشرفت‌هاي فني، عميق‌تر شدن محتوا و تنوع ادبي دست يافته است. شعر بيدل به اندازه زيادي در عرصه‌هاي زبان، شعر، ادب، انديشه و عرفان گرانبار و پر محتوا شده است. يکي از مهم‌ترين ويژگي‌هاي شعر بيدل، توجه به ارث و سنت شعري است که همواره شاعران گذشته مثل گوهرهاي گرانبها براي نوآوران آينده مد نظر بوده‌اند. در اين نوع شعر، اصول سنتي مورد توجه قرار گرفته و خلاقيت و آفرينش همواره در مرزهاي سنت اتفاق مي‌افتد و افزودن و آراستن به سنت‌ها به جاي شکستن آن‌ها مورد تاکيد است. يکي ديگر از ويژگي‌هاي شعر بيدل، بار ادبي و معنايي کلمات و تداعي معاني موتيوها به حد کمال است. اين نوع شعر نه‌تنها از مفاهيم و معاني قديمي استفاده مي‌کند، بلکه موارد جديدي نيز به آن افزوده مي‌شود و زبان آن نيز به شيوه‌اي اجمالي و ايجازي است. براي درک صحيح شعر بيدل، خواننده بايد به اندازه کافي با سنت شعر فارسي آشنا و از اصول اساسي عرفاني اسلامي آگاه باشد. در اين حالت، فهم درستي از شعر او به دست مي‌آيد.