شاه عباس صفوي در سال 1010 قمري راه ميان اصفهان تا مشهد را براي زيارت حرم امام رضا (ع) پيمود. اين کار او در جايگاه فرمانرواي ايران، بي‌مانند است. چه از روي نشان دادن ارادت نمايان او به اهل بيت (ع) و چه از روي دشواري و سترگي انجام آن، اقدام او در ميان پادشاهان تاريخ اسلام همانندي ندارد. گذشته از اينها شاه عباس در مقام پادشاه «ايران زمين» از اين کار در انديشه چيزهاي ديگري هم در سر داشت. اين پژوهش افزون بر زمينه‌هاي تاريخي زيارت با پاي پياده در تاريخ ايران و اسلام و نيز بررسي انگيزه‌هاي حکمراني شاه عباس از آن کار، با بهره‌گيري از دانش جغرافياي تاريخي به طرح نقشه راه او نيز پرداخته است. گذشته از محتوا و دستاورد پژوهشي اين نوشته، شيوه انجام کار نويسنده نيز سزاوار تحسين است و مي‌تواند الگوي پژوهش‌هاي ديگر گردد.