آلن بديو در سي متن مختلف که از اواخر دهه ي 1950 تا امروز را در بر ميگيرند، از رابطه خوبيش با «هنر هفتم» نوشته است. اين متون سيري فراخ دامن از سينماي هنري پنجاه سال اخير در دسترس قرار ميدهند، از فيلم سازان مدرنيته (مورنائو، برسون، اوليويرا، تاتي، گودار) تا شماري فيلم هاي معاصر امريکايي (ماتريکس، ماگنوليا، دنياي بي عيب و نقص)، در کنار چند تجربه ي نادر (گي دوبور، سينماي 68، فيلم هاي مبارز گروپ فودر و غيره) و مقاله هاي تحليلي درباره ي مشخصه هاي فيلم کمدي فرانسوي، فيلمسازان «مدرنيته ي دوم» سينماي سوئيس به مثابه مظهر «بي طرفي سينمايي» ، درباب «ديالکتيک حکايت» ، فيلم به مثابه «ماشين فلسفي» ، سينما به مثابه «مظهر دموکراسي» و بحث هاي موشکافانه درباره ي بسياري فيلم ها وفيلم سازان برجسته ي ديگر، از جمله ميزوگوچي، اوزو، روسليني، ويسکونتي، هيچکاک، هاکس، آنتوني مان وعباس کيا رستمي.