اين که موجودي بسيار کوچک‌تر از کوچک‌ترين سلول‌ها، موجودي نه کاملا جان‌دار و نه کاملا بي‌جان که به‌تنهايي و بدون استفاده از امکانات سلول ميزبان قادر به زندگي مستقل نيست، سياره‌اي به بزرگي زمين را به گروگان بگيرد، ميليون‌ها نفر را در تمام قاره‌هاي جهان بيمار کند و هزاران نفر را به کام مرگ بفرستد، اقتصاد جهاني را در هم بشکند و فيلسوفان را به ترديد وادارد که آيا نسبت دگرگون‌شده انسان با جهان و با جامعه اصلا به شکل نخست باز خواهد گشت يا نه، شبيه طرح جسورانه‌اي براي يک فيلم علمي-تخيلي به نظر مي‌رسد. تا همين يک سال پيش باور کردن اين حجم از تخيل آسان نبود. اما اکنون کافي است نگاهي به جهان پيرامون بيندازيم و دريابيم که اين کابوس نه‌تنها محقق شده است بلکه خود ما نيز در آن نقش داريم. داستان كمي شبيه به رمان مسخ كافكا آغاز شد: يك روز صبح كه از خواب آشفته‌اي بيدار شديم ديديم در جهاني به سر مي‌بريم كه آن را نمي‌شناسيم، در سياره‌اي كه ظاهرا ديگر از آن ما نيست، در سياره ويروس‌ها!