براي هلدرلين شعر گفتن در زمانه‌ي «سختي و تنگي» رسالتي عجين با زندگي بود. اما تلاش اين شاعر نوجو در راه يافتن زباني كه بتواند بيان‌گر آرزوهاي جهان‌وطنانه و عدالت‌جويانه‌ي او باشد، با تكيه اي كه اين زبان بر انديشه و هنر يونان باستان داشت، بر اثر بي‌اعتنايي هم‌روزگاران‌اش در قرن هجدهم، در غبار فراموشي فرو رفت. جانب تازه‌ي اين زبان شاعرانه تنها در اوايل قرن بيستم بود كه كشف و درك شد، سپس همچون دستاوردي به روي بسياري از شاعران اين قرن راه بياني نو گشود، زباني به گفته‌ي نيچه در شور والاي چكامه به اوج مي‌رسد و در پژواك ظريف اندوه فرومي‌خوابد. - به هر شعر در اين دفتر تفسيري در شرح پس‌زمينه‌ي آن، پيوست شده است. ترجمه‌ي اين گزيده به مناسبت دويست و پنجاهمين زادسال هلدرلين در سال 2020 انجام گرفته است.