اندو، ژاپن را مردابي مي‌بيند كه هر چيز را از درون مي‌پوساند و هر بذري را كه در آن زمين كاشته شود تباه مي‌كند. اين داستان جنگي است ميان باران مدامي كه از ابرهاي سنت و فرهنگ كشور مي‌بارد و بذر مسيحيتي كه با چنگ و دندان مي‌خواهد در آن خاك ريشه بداوند، مثل پروانه‌اي كه به دام عنكبوت گرفتار شده باشد. ايمان و باور شخصي شوساكو اندو مانند گراهام گرين، با دين و آيين كشورش تفاوت دارد. آن دو درد اين سوال را درك كرده‌اند كه وقتي نه از روميان‌اند و نه از يهوديان، پس صليبي كه بايد به دوش بكشند كدام است؟ خداوند چه سرنوشتي برايشان مقرر كرده است؟ قرار است شمايل آن كسي باشند كه بر بالاي صليب است و يا سنت پيتري كه تا پيش از سحر از ترس جان سه بار مسيح را انكار مي‌كند، و يا يهودايي كه خودش را در دشت خون حلق‌آويز كرده است؟ و اين همان ترديدي است كه نه يك دم آن‌ها را رها مي‌كند و نه شخصيت‌هاي داستان‌هايشان را و نه حتي ما را. چه كشيش مست قدرت و جلال باشد، چه پدر رودريگز سكوت.