پاتريك وايت مجموعه داستان «سوختگان» را در سال 1964 منتشر ساخت و در سال 1973 موفق به دريافت جايزه نوبل ادبيات گرديد. او در طول عمر خود با حلقه‌اي از هنرمندان ديگر رشته‌ها رابطه‌اي نزديك برقرار كرد. تاثير دوستي او با سيدني نولان و ديگر نقاشان را مي‌توان در توصيفات برجسته او ديد. اين توصيفات تنها به مناظر محدود نمي‌گردد؛ توصيفات پاتريك وايت از احوال بشري شباهت بسياري به نقاشي‌هاي مدرن و پرتره‌هاي قرن بيستم دارد. او همچون ماركز و فاكنر و چند تن از نويسندگان ديگر، جغرافيايي خاص براي خود پديد آورد، وي شهري در داستان‌هاي خود آفريد كه «سارساپاريلا» نام دارد و در داستان‌هاي استراليايي او به چشم مي‌خورد، اما جغرافياي او محدود به استراليا نيست، ما مي‌توانيم يونان و ازمير را هم در سال‌هاي پاياني جنگ جهاني اول، و نيز كشمكش‌هاي سياسي يونان را در دهه‌هاي پس از جنگ جهاني دوم در آثار او ببينيم.