ماكس هوركهايمر و تئودور آدورنو بر اين باورند كه آزادي در جامعه با تفكر روشن‌گرانه پيوندي جدايي‌ناپذير دارد و نگارش كتاب ديالكتيك روشنگري را نيز كوششي در جهت نقد روشنگري، به‌منظورِ ممانعت از پس‌رويِ اين شيوه از تفكر مي‌دانند. به بياني ديگر، آنان مي‌خواهند با نقد كوبنده و بنيادين خود بر روشنگري، روشنگري را از زوال و تباهي نجات دهند. روشنگري براي آنان از يك ‌سو شرط لازم و ضروري براي برپايي جامعه‌اي آزاد است و از سوي ديگر فقط زماني مي‌تواند از تباهي نجات يابد و عامل آزادي جامعه شود كه به نقد ريشه‌اي فرايند تحقق‌پذيري ايده‌هايش تن دردهد. كتاب سنجش ديالكتيك روشنگري كوششي است در جهت بررسي و نقد درون‌ماندگار بعضي نظريه‌هاي مطرح‌شده در كتاب ديالكتيك روشنگري و نشان دادن و تشريح مدعيات نويسندگان آن و تأثيرات به‌جا مانده از نظريه‌هايشان بر جريان‌هاي روشنفكري و اغلب چپ‌گراست كه بي‌پروا همه‌ي دستاوردهاي روشنگري و مدرنيته‌ي منتج از آن را در جوامع دموكراتيك نفي مي‌كنند. در واقع كتاب پيش رو مدخلي است بر مطالعه‌ي كتاب ديالكتيك روشنگري و نيم‌نگاهي است انتقادي به برخي مباحث اصلي و پيراموني آن، و نه بيش از اين.