پرسش اساسي اين است: در جهاني كه درد و رنج‌هاي امحاء نشده‌ي بشر افزون گشته، دلهره‌ها و اضطراب‌هاي وجودي انسان صدچندان شده، كثيري از وصال‌ها و بسط‌ها به فراق‌ها و قبض‌ها بدل شده. شاهد‌هاي عهد شباب بسان گذشته طنازي و هوش‌ربائي نمي‌كنند، نشستن بر سر سفره بنيان‌گذاران اديان و شريك تجربيات نيكو و احوال خوش ايشان گشتن براي انسان مدرن ممكن است؟