گاير در پژوهش نمونه وارش کل تاريخ زيباشناسي جديد را با نظر به سه خط فکري جداگانه پي مي گيرد و رابطه ي انديشمندان مورد نظرش را به نسبت دوري و نزديکي شان به اين سه مسير مي سنجد و به رهيافت هاي بديعي مي رسد. يکي زيباشناسي ناظر به کمال که همان رويکرد کلاسيک شناخت باورانه به زيباشناسي است و منبع لذت زيباشناختي را (شهود کمال ابژه) مي داند؛ ديگري زيباشناسي ناظر به بازي آزاد قوا که معتقد است بازي آزاد قواي ذهني ما مؤلفه تعيين کننده تجربه زيباشناختي ما به شمار مي آيد و سومي، زيباشناسي ناظر به تشخيص تأثير عاطفي هنر او اين سه رهيافت به ويژه ايده بازي آزاد قوا و بازي با طيفي از عواطف انسان به عنوان منبع لذت زيباشناختي را در مورد انديشمندان بزرگ فرانسوي اين ،عصر، از کروزا، دوبو، باتو و اصحاب دائره المعارف مثل ديدرو و دلامبر گرفته تا روسو پي مي گيرد و بينش هاي جذاب و روشنگري در اين باره پيش مي کشد که نبايد ناشنيده بماند.