در میان سفینه های شعری کهن، نمونه‌هایی که تنها دربردارنده یک قالب شعری خاص باشند کمیاب‌تریند و دربین آن‌ها سفینه‌های رباعی، قدیم‌ترین نمونه‌های موجودند. این سفینه‌ها به واقع منابع دست اول پژوهش در تاریخ رباعی و رباعی‌سرایی در ادب فارسی به شمار می‌روند. از این رو که هم نام و رباعیات برخی رباعی‌سرایان بی دیوان را حفظ کرده‌اند و هم اسناد مهمی برای شناسایی دقیق‌تر گویندگان رباعیات سرگردان هستند. علاوه بر این، ساختار و شیوه تنظیم آن‌ها به لحاظ موضوعی نیز در خور توجه و تحقیق است. همچنین مطالعه سفینه‌های رباعی تصویر روشن‌تری از روایی و اهمیت این قالب شعری را در گذشته به دست می‌دهد. کتاب حاضر یکی از قدیم‌ترین این سفینه‌هاست که با در برداشتن بیش از 1250 رباعی از مهم‌ترین سفینه‌های رباعیات محسوب می‌شود. این سفینه کهن تعداد زیادی رباعی تازه به پیکره شعر فارسی اضافه می‌کند و رباعی‌سرایان ناشناسی را به جمع شاعران پارسی‌گوی می‌افزاید. قدیم‌ترین مأخذی است که 44 رباعی به نام خیام دارد و از آن میان 19 رباعی پیش‌تر جایی به نام او نیامده و 13 رباعی هم تاکنون در هیچ منبع کهنی دیده نشده است. بسیاری از رباعیاتش منبع جانبی اما مهم در تصحیح رباعیات شاعران صاحب دیوان است. گذشته از این‌ها، مطالعه آن در کنار دیگر سفینه‌های رباعیاتی که در شمال غرب ایران تدوین یافته‌اند به شناخت بهتر گفتمان‌های ادبی و تحولاتش در آن منطقه می‌انجامد.