بينشِ اصلي پستمن در سرگرمي تا سرحد مرگ نه تنها پژواک خود را در زمانه ما از دست نداده است؛ بلکه شنيدنِ آن در اين همهمه هيچ‌درهيچ واجب‌تر از هر هنگامه ديگري است: اعضاي جامعه‌اي بُريده از گفتمانِ چاپ‌بنيان مهارت‌هاي ذهني و جسماني‌اي را از کف مي‌دهند که بدون آن‌ها گره در کارِ اين جامعه خواهد افتاد؛ ما بايد از نو ياد بگيريم که دست‌ها مي‌توانند و مي‌بايد نه فقط ابزار سِلفي‌گرفتن و لايک‌کردن که وسيله ورق‌زدن کتاب‌ها و گرداندنِ قلم‌ها باشند، و چشم‌ها نه تنها دريچه تماشا که افزارِ خواندن، و مغز سازوکاري باشد نه‌فقط براي گوگل‌کردن اطلاعاِت بي‌ربط و بي‌بستر بلکه مناسبِ استدلال و استنباط و تبيين. دست پايين آن‌قدري به کار آيد که ديگر از شنيدنِ زنده‌بودنِ چارلي چاپلين در ايام اکران جنگ‌ستارگان دود از کله‌مان بلند نشود.