کتاب سرگذشت زندان اثري است از نوروال موريس و ديويد ج. روتمن به ترجمه پرتو اشراق و چاپ انتشارات ناهيد. اين کتاب در فصول چندگانه به بررسي سرگذشت زندان در جوامع غرب مي پردازد تا از اين دريچه ضمن ارضاي حس کنجکاوي عموم جامعه تصويري از تاريخ اجتماعي و سياسي که يکي از راه هاي آن پرداختن به زندان است به دست آيد. در اثر حاضر مقالات گوناگوني از سيزده تن از برجسته ترين استادان حقوق قضايي ارائه شده که در کنار ساير مطالب ذکر شده فرصتي براي شناخت جوامع غربي فراهم آورده است. زنان محکوم کاملا محکوم بودند. از همان آغاز برنامه مستعمره استراليا، زنان محکوم را با کشتي بردگان به سرزمين دور افتاده مي فرستادند. نسبت زنان به مردان يک به شش بود. يک زن در برابر 6 مرد. از ديدگاه دولت بريتانيا وظيفه اصلي اين زنان متهم اين بود که نيازهاي جنسي مردان را پاسخ دهند. وقتي که هنوز قوانين مدوني نوشته نشده بود در مستعمره پهناور روابط جنسي بي بند و باري حکمفرما بود. زنان مجرد يا شوهردار براي فرمانداري يک مسئله بغرنج بودند. کسي از آن ها به عنوان کارگر استفاده نمي کرد. خدمات خانگي تنها شغلي بود که زنان محکوم به دست مي آوردند. اما به نظر مي رسيد از کار خود چندان رضايت نداشتند، ترجيح مي دادند تحت نظر فرمانداري باشند. کارفرماياني که شاهد نارضايتي زنان از کارهاي خانگي بودند اعلام مي کردند که حاضر نيستند جز کارگرمرد استخدام کنند. ظاهرا اربابان از کار اداره منزل توسط زنان راضي نبودند، به ويژه در امر پخت و پز دقت به خرج نمي دادند، ارباب نيز کارگر مرد را ترجيح مي داد. مردان احساس مسئوليت مي کردند. زناني که در بخش خصوصي کار مي کردند اجازه نداشتند سقفي متعلق به خود داشته باشند و اضافه کار کنند. براي آن ها کار خانگي مثل زندان بود.