پابلو نرودا مي‌گويد، در ابتدا مضمون اين سرودها در پيرامون پورتوريكو دور مي‌زده، ولي بعدها رشد كرده و گسترش يافته و ساير سرزمين‌ها و كشورهاي آمريكاي لاتين را نيز دربرگرفته است. نحوه‌ي برخورد شاعر با مضمون كار خود اين دفتر را به نگارخانه‌اي تاريخي بدل مي‌سازد كه چهره‌ها و رويدادهاي سياسي آمريكاي لاتين در قرن حاضر از ديوارهايش آويخته است، و بدين‌سان خواننده با خواندن سرود اعتراض درواقع به سلوكي هدفمند در تاريخ معاصر اين سرزمين غريب مي‌پردازد، و با گوشه كنارهاي تاريخ آن آشنا مي‌گردد. دستاورد نرودا را در اين مجموعه خاطره‌هاي ازيادرفته يا تباه‌شده‌ي مردمان آمريكاي لاتين بايد شمرد، كه گاه در جامعه‌ي رنگ‌ها و بوي‌هاي بومي و پرواز پرندگان كارائيب عرضه مي‌شود و گاه عريان، آكنده از زخم‌هاي جان‌گزاي مردم آن سرزمين. براي عرضه داشت اين كهكشان مفهوم‌ها نرودا تاريخ را عمدتا در سطح چهره‌ها و رويدادهايي فراياد مي‌آورد كه بيش از همه در دگرگون شدن حافظه‌ي قومي نقش داشته‌اند.