در حساب ‌و كتاب كربن، كه همواره نشان‌گر خيزش گازهاست، شبهه و دروغي در كار نيست. گازهاي گل‌خانه‌اي هر سال از سال پيش بيش‌تر توليد مي‌شود و ميزان گستردگي‌شان هم بيش‌تر است؛ گازهايي كه با حبس گرما براي نسل‌هاي آتي، جهاني مي‌سازند داغ‌تر، سردتر، باراني‌تر، تشنه‌تر، گرسنه‌تر و خشمگين‌تر! اگر هم‌چنان با چشم بستن بر فرايند تصاعد گازها، همين‌جا كه هستيم بمانيم و همين راه را ادامه دهيم، تغيير آب ‌و هوا همه‌ي دنياي‌مان را زير و رو خواهد كرد. شهر‌هاي بزرگ‌مان احتمالا زير آب خواهد رفت، درياها تمدن‌هاي ديرين‌مان را خواهند بلعيد. و، به احتمال خيلي زياد فرزندان‌مان بخش‌هاي عمده‌اي از عمرشان را در جنگ و گريز با توفان‌هايي مهلك و خشك‌سالي ‌هاي بي‌حد و مرز خواهند گذرانيد... ايستادن در برابر آينده‌اي اين چنين تيره‌ و تار، يا دست كم كاستن از تاريكي و هراس آن، راه‌هايي نيز دارد. يا بايد اجازه دهيم اختلالات اقليمي همه‌چيز جهان‌مان را در هم بريزد، يا تا آن‌جا كه مي‌شود، بايد همه‌چيز اقتصادمان را براي گريز از چنين تقديري در هم بريزيم.